- سلمان ثانی (سَ نِ ثا)
لقب وی مولانا عارفی است. شخصی در غایت فضل و کمال فصاحت و بلاغت بود و شعر روان او صافی و روانتر از آب زلال، و بسیار خوش محاوره و مجادله و مردم او را سلمان ثانی میگفته اند. زیرا که چون بدرد چشم گرفتار بوده، و جواب قصیده ای که سلمان در زمان درد چشم گفته، گفته است و مطلع آن این است:
دردا که درد کرد سواد نظر خراب
و ایام کرد چشمۀ چشم مرا سراب.
و این بیت مولانا عارفی نیکو واقع شده:
بر پلک سرخ دیدۀ من داروی سفید
باشد بعینه نمک سوده بر کباب.
و مناظرۀ گوی و چوگان عارفی بغایت خوب و زیباست و در میان مردم مشهور و معروف است. این بیت او بی نظیر است:
هرگاه که در عرق شدی غرق
باران بودی و در میان برق
چون گوی سپهر کرد پستی
میدان میدان چو گوی جستی.
و قبر وی در هری است. (از مجالس النفایس ص 194)
دردا که درد کرد سواد نظر خراب
و ایام کرد چشمۀ چشم مرا سراب.
و این بیت مولانا عارفی نیکو واقع شده:
بر پلک سرخ دیدۀ من داروی سفید
باشد بعینه نمک سوده بر کباب.
و مناظرۀ گوی و چوگان عارفی بغایت خوب و زیباست و در میان مردم مشهور و معروف است. این بیت او بی نظیر است:
هرگاه که در عرق شدی غرق
باران بودی و در میان برق
چون گوی سپهر کرد پستی
میدان میدان چو گوی جستی.
و قبر وی در هری است. (از مجالس النفایس ص 194)